Myanmar!!

Inmiddels ben ik alweer een week in Nederland, de tijd vliegt voorbij net zoals de afgelopen 16 maanden voorbij zijn gevlogen.

Mijn voorlopig laatste blog dus over Myanmar, wat ben ik blij dat ik dit land als laatste land heb gekozen voordat ik terug ben gegaan naar het koude grijze Nederland.

Na Thailand ben ik dus van Krabi via Bangkok naar Yangon, de hoofdstad van Myanmar, gevlogen. Op het vliegveld wachtte Gisella op mij. Haar had ik in de Filippijnen ontmoet dus we wisten wat we aan elkaar hadden en dat het sowieso leuk zou worden!!

In Yangon verbleven we in een hotel voor een paar nachten waar we onze plannen voor Myanmar een beetje concreter maakten en we hadden natuurlijk veel bij te kletsen aangezien we elkaar een paar maanden niet hadden gezien.
Yangon is een grote stad zoals veel andere grote steden in Azië, maar het verschil is dat hier in het centrum motoren en scooters niet zijn toegestaan! En dat betekent dat er een hele stille sfeer in Yangon hangt, niet zoveel getoeter als de afgelopen maanden en dus was het even tot rust komen in een enorme stad.

Na Yangon namen we de nachtbus naar Bagan. Bagan staat bekend om te vele eeuwenoude Pagoda’s (typische tempels van Myanmar) en de zonsopkomst en zonsondergang. Ondertussen hadden we Salvador uit Chili en Miguel uit Spanje ontmoet en dus waren we nu met zijn vieren voor een paar dagen.
Aangekomen in Bagan rond uur ’s ochtends zijn we meteen doorgegaan naar de Pagoda’s waar we de zonsopkomst vanaf de hoogste Pagoda konden bewonderen en inderdaad het was prachtig. De typische foto van Myanmar met de luchtballonnen die de lucht in stijgen en de tempels op de voorgrond. Toen de zon eenmaal op was zijn we naar het hotel gegaan waar we lekker konden bijkomen. Anders in Myanmar is dat er vooral hotels zijn en minder hostels en dus is het beter om met twee mensen om meer te reizen om zo de accommodatie kosten laag te houden.

Al vanaf Yangon was Gisella niet helemaal in goede gezondheid, haar maag was niet in orde en ze was erg zwak. De dokter in Bagan gaf haar antibiotica en we waren ervan overtuigd dat ze een standaard voedselvergiftiging had opgelopen.

Dag een hebben we praktisch niets gedaan en lekker rondgeslenterd in het o zo kleine Bagan, maar het heel interessante Bagan.
De volgende dag wilden we gaan fietsen. Gisella was nog te zwak en na een poging om Salvador een spoedcursus fietsen te geven gingen Miguel en ik uiteindelijk met zijn tweeën en hebben we een ongelooflijk interessante en verre van toeristische dag gehad! We hebben geen een Pagoda bezocht aangezien die allemaal op elkaar lijken en als je er een hebt gezien dan heb je ze allemaal gezien. We fietsen verder dan de meeste toeristen en dus belanden we in dorpjes waar de mensen ons met plezier ontvingen en ons hun woning en familie lieten zien en nog veel meer. Na een lekke band wat voor een dollar gerepareerd werd hebben we die dag ongeveer 8 uur gefietst en vele km’s afgelegd! Na zonsondergang aan de rivier met een heerlijke Myanmar bier zijn we in het donker teruggefietst wat ook wel interessant was aangezien we geen licht hadden!

In de omgeving van Bagan hebben we nog een aantal andere dingen bezocht zoals mount Popo waar een tempel bovenop de berg gebouwd is, maar uiteindelijk waren het rondfietsen, de lokale mensen ontmoeten en de zonsopkomsten en ondergangen toch de mooiste ervaringen. Na Bagan ging Miguel terug naar Yangon voor een tijdje en zouden we elkaar laten op de rit weer ontmoeten. Salvador had een krap schema en die was de dag ervoor al vertrokken naar de volgende bestemming.

Na Bagan zijn Gisella en ik per 15 uur durende, ontzettend saaie boot, doorgereisd naar Mandalay. Een grote stad als Yangon, maar voor mijn gevoel heb ik het daar leuker gehad. Ik denk vooral omdat de stad kleiner oogt en je er lekker met de fiets kunt rondtoeren.
We dachten dat het weer beter ging met Gisella, maar toen ze in Mandalay weer de hele dag sliep, niets at en toen ook nog uitslag kreeg besloten we nog maar eens naar de dokter te gaan.
De tweede dag dus meteen naar een kliniek en daar constateerde een oude Engelssprekende dokter dat ze Dengue koorts had. Voor degenen die dit niet kennen: Dengue is een parasiet die door muggen wordt overgedragen. Er zijn vijf verschillende types. Als je er een krijgt is dit ernstig maar geneesbaar en ben je vervolgens immuun voor het type wat je hebt gehad. Maar mocht je het nog een keer krijgen en dan een ander type dan kan het erg gevaarlijk zijn. Dus ondanks dat het nu misschien te verhelpen viel kan het in de toekomst erg gevaarlijk zijn.
In ieder geval bevestigde de bloedtest een dag later dat het inderdaad dengue was en ze moest dan ook 2x twee uur aan het infuus liggen om ge-hydrateerd te worden. Ze kreeg medicijnen mee en vanaf hier zou het hopelijk eindelijk beter gaan. Voor een paar dagen bleef ze nog zwak maar ze at wel weer en ze kwam in ieder geval weer eens mee om wat leuks te gaan doen. Energie was laag maar werd wel beter.

In Mandalay heb ik in ieder geval heerlijk kunnen rondfietsen voor een dag en heb ik daar gezien hoe het bladgoud gemaakt wordt en heb ik ook met plezier een boekje met wat velletjes gekocht aangezien het een ontzettend energie vretend karwei is. Hier leg ik voortaan graag geld voor neer!

Na 4 dagen Mandalay pakten we op 11 februari om 4 uur in de ochtend de trein naar Hsipaw. Deze treinrit was een must, ook omdat we over een van de oudste en hoogste bruggen zouden gaan. En inderdaad, de rit was lang, maar erg mooi. Niet zo mooi als die in Sri Lanka, maar zeker de moeite waard!
De trein rails in Myanmar is natuurlijk niet zo netjes aangelegd als in Europa en dus was het wel een wat bewegelijke rit, maar eerlijk gezegd maakte dat het alleen maar leuk, want als je er soms niets aan kon doen wanneer je op en neer vloog alsof je op een skippybal zat, ja dan lig je natuurlijk vaak en snel in een deuk van het lachen.
We stopten vaak waardoor we even een kijkje konden nemen in kleine dorpjes en de primitieve treinstations konden bekijken. Op een gegeven moment stapten we uit en schenen we 30 minuten te moeten wachten. Met een kopje thee en een lekker wandeling over de lokale markt was dat geen straf. Maar toen reed die trein opeens weg en onze spullen stonden er nog in! We renden erachteraan en lokale mensen hielden iedereen tegen, want de trein zou snel weer terugkomen zeiden ze. Het enige wat je dan kan doen is ze vertrouwen en maar hopen dat hij terugkomt. We hebben uiteindelijk nog een 30 minuten moeten wachten en ja inderdaad hij kwam terug met een paar extra wagons en onze spullen stonden nog precies waar we ze hadden achter gelaten. Zo is het dus in Myanmar, de mensen zijn ontzettend eerlijk en zijn altijd blij als ze je kunnen helpen.
Het was wel even spannend toen we over die oude brug met een 5 km/u reden.

Rond een uur of 4 in de middag kwamen we in Hsipaw aan. Een dorpje zo klein als Bagan, gelukkig niet zoveel tempels meer maar vooral natuur en mooie heuvels en landschappen. We hebben hier heerlijk kunnen wandelen, fietsen en hebben de lekkerste fruit shakes bij Yuan Mr. Shake gedronken!! Hsipaw was perfect voor 3 dagen, niet zo toeristisch doordat veel mensen geen tijd nemen om hierheen te komen. De meesten gaan van Mandalay meteen naar Kalaw waar wij dus na Hsipaw per nachtbus naartoe zijn gegaan.

In Kalaw zagen we Miguel weer. Kalaw is ook een extreem klein stadje, maar hier starten de meeste mensen de 3 daagse trekking van 60 km naar het Inle meer en dat is dus ook de reden dat wij daarheen gingen. De trekking zou op maandag starten en dus 2 dagen te doden in Kalaw. Met een heerlijk Nepalese restaurant en een karaoke bar was dat natuurlijk geen probleem!

Gisella was nog te zwak om aan de trekking mee te doen en dus is zij die maandag met de bus naar Inle gereden en zijn Miguel en ik de trekking begonnen.
We passeerden prachtige heuvellanden, riviertjes, kleine dorpjes waar mensen nog nauwelijks toeristen hadden gezien, heerlijk eten onderweg en hele primitieve slaapplekken en wasplekken, maar goed dat hoort erbij!
We sliepen met de groep in een kamer waar matrasjes van 10cm dik lagen en de gaten in de muur zaten. Aangezien we wat hoger gelegen zaten koelde het ontzettend af. Overdag hadden we een perfecte 35 graden en droge lucht, maar ’s nachts kon het afkoelen naar een 5 graden en was een deken nauwelijks genoeg! Een bak met koud water en een emmertje was onze douche en rum en een kampvuur hielp ons warm te houden in de avonden.
Het eten was geweldig, we hebben nog nooit zoveel avocado gegeten en ook nog nooit zulke grote en lekkere avocado’s gehad. Een avocado in Myanmar is 5x zo groot en honderd keer zo lekker als die we in Europa hebben.

2 dagen hebben we gelopen en de laatste dag zouden we gaan mountainbiken. Ik moet zeggen dat ik bekaf was en het fietsen was voor mij heel erg zwaar. Voor een aantal anderen gelukkig ook dus ik was niet de enige die moe was. Sommige stukken gingen we off-road wat ik nog nooit gedaan had maar nu wel erg leuk vind. We kwamen rond 11 uur ’s ochtends aan bij het meer, maar war de rest van de groep een boot wilde nemen naar de eindbestemming, daar wilden Miguel en ik toch graag doorfietsen, we zouden die boottrip een andere keer wel doen (wat we uiteindelijk nooit gedaan hebben aangezien het zooooo toeristisch was).

We fietsten door en ja het was erg zwaar maar zoveel leuker dan die boot. Onderweg kwamen we oa langs een suikerriet fabriek waar een familie de suikerriet omzette in grote suikerblokken wat in Myanmar wordt gebruikt als snoepje na het eten wat goed voor de spijsvertering zou moeten zijn.
Na weer een lekke band en een gratis reparatie kwamen we uiteindelijk helemaal gesloopt aan het einde van de middag aan waar lekker eten en een massage wel gepast waren! Ook zagen we na 3 dagen Gisella weer wat echt super leuk was aangezien zij natuurlijk ook andere dingen had gedaan en dus hadden we elkaar weer lekker veel te vertellen.
In het dorp hebben we verder niet veel gedaan aangezien we zo moe waren! Lekker rondslenteren, lekker eten en van het heerlijke weer en de geweldige mensen genieten.

De een na laatste avond ging ik met Miguel uit eten en hebben we echt het lekkerste eten van Myanmar gehad. Het eten daar is sowieso al extreem lekker met al haar curries en heerlijke salades, maar dit sloeg echt alles. En toen we erachter kwamen dat ze kooklessen organiseerden was dat natuurlijk wat we de volgende dag gingen doen!! Alle recepten en handelingen goed opgeschreven, goed opletten en vervolgens alles opeten! En het was zo ontzettend veel! We knapten uit elkaar!!

Die avond was het definitief afscheid nemen want Gisella en ik zouden een 24-uurse busreis naar het strand nemen. De busreis was geen leuk vooruitzicht maar het strand wel!! Ook aangezien ik mijn laatste 5 dagen van mijn reis aan het strand zou besteden.

Na de eerste 12 uur in een redelijk comfortabele bus gezeten te hebben, kwamen we aan in Yangon waar we een uur later de volgende bus namen voor de volgende 12 uur die een stuk minder comfortabel was zonder airco en via wegen wat nauwelijks wegen te noemen waren!
Maar toen we onderweg zagen hoe de wegen gemaakt worden was dat ook wel begrijpelijk en had ik er ook respect voor. De overheid doet namelijk niks hieraan, het zijn de lokale mensen die de wegen maken. Met de hand worden stenen klein geslagen en wordt teer gegoten. Gelukkig zijn er wel wat machines, maar in principe is het allemaal mankracht en worden ze voorzien van water en geld door de mensen die passeren. Ikzelf heb ze ook eens water gekocht, want in 35 graden zonder water zou het niet te doen zijn. Zelfs nu was het al ongelooflijk om te zien dat dit überhaupt nog bestaat.

Na 24 uur kwamen we dus aan. Ngapali village in plaats van Ngapali beach!! We hadden niets geboekt maar er was ook geen hotel te zien aangezien we op de verkeerde plek waren afgezet, maar het was al laat en we waren moe en hadden geen idee waar we heen moesten.
Twee lokale toeristen boden ons aan om in een kamer van hun gereserveerde bungalow te slapen. Ik raakte het bed liever niet aan en heb de douche van een afstand bekeken, maar we hadden in ieder geval een dak boven ons hoofd die nacht.
De volgende dag zag ik onszelf alweer met de bus 12 uur terug naar Yangon rijden, want we voelden ons verloren, alles was volgeboekt toen we in Ngapali beach aankwamen op 4 km afstand en de kamers die er nog waren, waren extreem duur, 200-300 $ per nacht. Ja het waren wel echt super deluxe resorts, maar goed wij zijn backpackers en dat kunnen we niet betalen.
Na een verfrissende fruit shake zijn we verder gaan zoeken en kwamen we uiteindelijk wonder boven wonder bij een resort wat kamers had voor een betaalbare prijs, met uitzicht op zee en een warme douche! Vanaf dat moment konden we relaxen en mijn laatste dagen van mijn reis heerlijk op het strand vertoeven!! Beter had ik het me ook niet kunnen wensen. Heerlijk bijbruinen, zwemmen in het kraakheldere water met perfecte temperatuur, mooie strandwandelingen, fietstochten en heerlijk eten (vis, schaal- en schelpdieren en avocado!) met bijpassende cocktails uiteraard!!! Ik kan niet zeggen dat we het nuchter hebben gehouden, maar goed na zolang samen gereisd te hebben en zoveel meegemaakt te hebben samen mag dat ook wel met overvloedig alcohol gevierd worden... :)

De tijd vloog voorbij helaas, maar we waren compleet zen na die 5 dagen!! En toen we net aankwamen hadden we ook al besloten dat we die bus terug niet meer zouden nemen en dus hadden we onze vlucht naar Yangon als op dag 1 geboekt. Ja het was duurder, maar dat was het waard!

En dus op 26 februari vlogen we naar Yangon waar we nog een nachtje zijn gebleven waarna we beiden op 27 februari naar Kuala Lumpur vlogen.
Gisella vloog vervolgens door naar Thailand om daar nog even 10 dagen op het strand te liggen voordat zij ook morgen op 10 maar naar het koude Europa komt! We hebben afscheid genomen, heel erg triest, maar we weten dat we elkaar weer gaan zien! Hopelijk deze maand nog!

Aangezien ik mijn hele reis praktisch in Kuala Lumpur ben begonnen en 12 uur moest wachten op mijn vlucht naar Amsterdam ben ik met de trein naar het centrum gegaan en ben ik teruggegaan naar het hostel waar ik zoveel plezier heb gehad en zoveel geweldige memorabele mensen heb ontmoet! Helaas was de eigenaar er niet, maar ik heb hem natuurlijk een briefje achtergelaten met een leuk bericht erop!

Een betere laatste avond in Azië had ik me ook niet kunnen wensen. Ik ontmoette in het hostel een gezellige Duitser en Canadees waar ik mee ben gaan eten in de straat waar ik mijn eerste Durian heb geproefd met Matthew meer dan een jaar geleden en waar ik o zovaak heb gegeten die keren dat ik daar was. Met een paar lekker Tigers hebben we een heel gezellige avond gehad! En die werd nog onverwachter toen ik daar gewoon lekker zat te eten en vervolgens helemaal ongepland Jeroen zag uit Haarlem die ik vorig jaar in de trein in Sri Lanka heb ontmoet. Hoe toevallig is dat. In ieder geval ontzettend leuk en dus na wat bij gekletst te hebben ben ik uiteindelijk teruggegaan naar het vliegveld waar ik mijn terugkeer naar Nederland begon.

Nog een leuk feitje over Myanmar. Vroeger reden auto’s daar zoals in oa Australië en Engeland aan de linker kant. Ongeveer 20 jaar geleden hebben ze dit veranderd naar hoe wij in Nederland rijden. Maar ja auto’s vervang je niet zomaar 123 en dus heeft 95% van de auto’s in Myanmar nog steeds het stuur aan de rechterkant zitten! Ook bussen zijn niet aangepast en zoals je al raadt stappen passagiers dus uit midden op de weg!!

Myanmar is een land wat nog niet verpest is door toerisme zoals oa in Thailand en Vietnam. De mensen zijn dus ook ontzettend lief, eerlijk en gastvrij! Als zij een telefoon of portemonnee op straat vinden dan gaan zij op zoek naar de eigenaar. Ze zijn ontzettend arm, maar toch zullen ze het niet mee naar huis nemen of doorverkopen. Dit maakt, naast de vele andere positieve dingen in Myanmar, wat het land zo ontzettend geweldig maakt!!! 28 dagen Myanmar vlogen voorbij en ik had er makkelijk nog een 28 dagen bij kunnen hebben. Er is daar zoveel meer te zien en te ontdekken!

Nu dus weer in Nederland, druk bezig om vrienden en familie weer te zien, en alles hier uit te zoeken voor het vertrek naar Frankrijk waar ik ga werken voor de komende tijd. Een seizoen, hard werken, sparen en de spullen weer pakken en dan hopelijk de volgende grote reis naar Zuid-Amerika.
Dat is het plan, maar goed iedereen weet hoe het originele plan is gelopen ;)

Dit was het dus even voor nu, maar we gaan snel weer verder met nieuwe verhalen, avonturen en ervaringen!